همی نالید پیش کردگارش

گه از بخت سیاه و گه ز یارش

چنان سروی که رنگ آبدارش

بماند در خزان و در بهارش

قضا رمزی زچشمان خمارش

قدر سری ز زلف مشگبارش

مه و مهر آیتی ز آنروی زیبا

نکویان جهان آئینه دارش

زده در موکب سلطان سوارش

به نوبت پنج نوبت چار یارش

چو دادندی گلی بر دست یارش

رخ از شادی شدی چون نوبهارش

همان شهر و دو آب خوش‌گوارش

بنای خسرو و جای شکارش

چو در جنبد رکاب قطب‌وارش

عنان دزدی کند باد از غبارش

سپاهی داد قیصر بی‌شمارش

به زر چون زر مهیا کرد کارش

چو شد کار ممالک برقرارش

قوی‌تر گشت روز از روزگارش

گَهی مستی شکستن بر خمارش

گَهی پنهان کشیدن در کنارش

شده ز اندیشهٔ هجران یارش

ز بحر دیده پر گوهر کنارش

چو بر شاپور تندی زد خمارش

ز رنج دل سبک‌تر گشت بارش

به گردن اسب را با شهسوارش

ز جا برداشت و آسان کرد کارش

همه روز این شگرفی بود کارش

همه عمر این روش بود اختیارش

در این غم بُد دل پروانه‌وارش

که شمع صبح روشن کرد کارش

کمر شمشیرهای زرنگارش

به گرد اندر شده زرین حصارش

به دست هر یک از بهر نثارش

یکی خوان زر که بی‌حد بُد شمارش

شتر کز هم جدا گردد قطار‌ش

ز خاموشی کشد موشی مهار‌ش

چو روشن گشت بر شاپور کارش

به صد سوگند شد پذرفتگارش

نبیذِ تلخ گشته سازگارش

شکسته بوسه‌‌ی شیرین خمارش