اگر جمله یکی ور صد هزارست

بجز او نیست این خود آشکارست

اگر آن نور را صورت هزارست

ولی در پرده یک صورت نگارست

که دارد آگهی تا این چه کارست

تعدّد هست و بیرون از شمارست

در آن ره آن قدمها را شمارست

چنین دانم که بیش از صد هزارست

ندیدم شادی و غم بیشمارست

چگویم چون نه دل نه روزگارست

مرادر گردنت حق بیشمارست

بگو در گردن من تا چه کارست

نه شب خوابست و نه روزم قرارست

شب و روزم خیال آن نگارست

مرا رمزی ز پیری یادگارست

که سوزی سخت سوز انتظارست

ز شمشیرم کبودی آشکارست

که بحری گوهری و آبدارست

چنان بیروی تو دل بیقرارست

که گر عمرم بود،عمریم کارست

معانی همچو بلبل بیقرارست

سخن چون بوستانی پرنگارست

سخن گفتن ز مردم یادگارست

خموشی بی زبانان را بکارست

جهان از روی گلرخ چون نگارست

جهان افروز باری در چکارست

جهان تازهست و ایام بهارست

سماعی خوش شرابی خوشگوارست

درون پرده زان دل بیقرارست

که کار پرده بیرون از شمارست

اگر در کار تو سر تیز کارست

چرا از وصل تو پرهیزگارست

زهی مرگ پیاپی این چه کارست

که در هر دم نه مرگی صد هزارست

اگر هر یک ازیشان شهریارست

مرا با آن دو بد گوهر چه کارست

اگر گل شد ترا، صد نوبهارست

که در هر یک، هزاران گل ببارست

شه فغفور شاه این دیارست

ز عدل او همه چین پرنگارست