پدر گفتش چرا ملکت بکارست

که گر دستت دهد ناپایدارست

چو ملک این جهان ناپایدارست

ترا در بیقراری چون قرارست؟

چو در دنیا ترا اندک قرارست

ولی درگور سالی صد هزارست

اگرچه ذوقِ دنیا بی‌شمارست

ولیکن در بقا چون آن نگارست

که هرکش بر مَلِک مُلک اختیارست

سزای او بتر زین صد هزارست

امیر جملهٔ اهل قمارست

که او در پیشهٔ خود مردِ کارست

به پانصد سال ره کانرا شمارست

ز جنّت دور افتد، این چه کارست

سری کز سروری تاج کبارست

سر پیکان در آن سر در چه کارست

نگارا بی تو چشمم چشمه سارست

همه رویم بخون دل نگارست

عزیزا می ندانم کین چه کارست

چه درد است این چه عشق است این چه نار است

چو این وحشی ز حمزه بیقرارست

مرا با حمزه و وحشی چه کارست

ترا با مشرق و مغرب چه کارست

که نور آسمان گردت حصار‌ست

فرود آید چنانکش کار کارست

بگرداند چنانکش اختیارست

درین دریا که بی قعر و کنارست

عجایب در عجایب بی‌شمارست

نه گل بی خار ونه می بی خمارست

ترا با تو توی بسیار کارست

ترا با جادویی او چه کارست

مقامت نیست دنیا ره گذارست

ترا گر در ره اسرارِ کارست

مدان کس را که به زین یادگارست

کلام اللّه اینجا صد هزارست

ولی آنجا بیک رو آشکارست

اگر جمله یکی ور صد هزارست

بجز او نیست این خود آشکارست

اگر آن نور را صورت هزارست

ولی در پرده یک صورت نگارست