چو باز آمد ازان حضرة با شتاب

هنوزش گرم بود آن جامهٔ خواب

دل آن مرد خوش شد گفت بشتاب

شدم از دست اگر خواهیم دریاب

وگر از من برآید جان درین باب

نباشم مدّعی باری و کذّاب

شبانگه مصطفی را دید در خواب

بدو گفت ای علی در راه مشتاب

به کشتی در نشست او بی خور و خواب

وگر فرزندش آمد گشت غرقاب

گهت آتش کند گه آورد آب

بیندازد به حرمت جامهٔ خواب

دران چل روز و چل شب در تب و تاب

چو شمعی بود یعنی بیخور و خواب

ز مستی شراب و مستی خواب

شده در آتش سوزنده غرقاب

مگر محمود آن شب دید در خواب

که بود افتاده درچاهی بگرداب

ازین شان می‌زنم من بی‌خورو خواب

که بودند این همه یک مشت کذاب

جهان بر تو ز اخلاطست و اسباب

نوشته هفت اقلیمش بهفت آب

بدو گفت ای نبیّ الله بشتاب

مرا از کوزه‌ات ده شربتی آب

نمی‌دانست شد با کُشته در خواب

همه جامه زخونش گشت غرقاب

سگی را گفت دیدم بر لب آب

که یک ذره نداشت از تشنگی تاب

ز شوقم آتشین شد جان ازان آب

نه خور دارم بروز و نه بشب خواب

بگفت این پاسخ و چون تیرِ پرتاب

روان شد تا یکی دکّان قصاب

نشسته بود روزی پیرِ اصحاب

ز پنداری و شهرة پیشِ محراب

بدین شیخی شدی مغرور اصحاب

برون آی ای جُنُب از پیشِ محراب

اگر غربال پندار خود از آب

برآری عالمی بینی همه خواب

نه هم بی چاشنی گیری خوری آب

نه شب بی پاسبانی آیدت خواب