کجا عاقل بهستی دل نهاده است

که ما خاکیم و، دوران گردباد است

چنین گر می شود اوقات ما صرف

به ما این زندگانی هم زیاد است

بیابی از تواضع هر چه خواهی

[...]

دو رنگی، شیوه اهل زمانه است

در آیین دویی، هر کس یگانه است

بهم چون بافت مهمان همچو زنجیر

نه مهمانخانه، آن زنجیر خانه است

بر بیداربختان حرف دنیا

[...]

جهان خاک کَرَم‌خیزی ندارد

از آن تخم سخن‌ریزی ندارد

به حال راستان پی بردم آنگاه

که گفت استاد:«الف چیزی ندارد»!

مترس از بخشش ای منعم، که گیتی

[...]

به خود دم تا فرو بردم، سخن شد

به دل تا گریه دزدیدم، چمن شد

ز ترک کام، گردد کام حاصل

ز خاموشی توان صاحب سخن شد

ز پس آیینه سانم آشنا رو

[...]

پسند دوست نبود خود پسندی

من و بیچارگی و دردمندی

قدم مگذار از پستی ببالا

که بد افتادنی دارد بلندی!

ز حق چشم دلت را بسته دنیا

[...]

جهان عقل و دانش، «خان عادل »

که حکمش را، جهانی بنده بادا

سریر معدلت، دایم مزین

بآن یکتا در ارزنده بادا

بسان کشتزار از ابر، دایم

[...]

ره آوردی ضرورت بود ما را

مبارک باد این شیرین عمارت

ره آورد اینکه گفتم بهر تاریخ:

«مبارک باد الهی این عمارت »!

دلم قمری صفت کوکو زنان گفت

که: «آه آزاد سروی از چمن رفت »

بحمدالله که باز از لطف ایزد

در آمد خلق عالم را بتن جان

ز کف چون «شاه عباسی » اگر داد

«صفی » آسا خدیوی یافت ایران

بدست آورد تا زینگونه شاهی

[...]

ز گلزار «خلیل » خلت آیین

که از وی دیده خلقی است روشن

عجب زیبا گلی دست اجل چید

که از جان هزاران خاست شیون!

نهال نورسی شد کنده زین باغ

[...]

فروزان کوکب برج سعادت

علی بیگ، آن جهان عز و تمکین

جوانمردی که، در گلزار جودش

نبیند خار منت، دست گلچین

ز روی گرم او چون مهر تابان

[...]

ز حکم خسروی کز عدل و احسان

ندیده چشم گیتی همچو او شاه

شهنشاهی که در عهدش عجب نیست

نگیرد گر غبار آیینه از آه

ز بس راه ستم بسته است عدلش

[...]

چو شاه تاج بخشت، تاج بخشید

بگیر از، چرخ باج سربلندی

بگفت اندیشه به تاریخش:«الها

مبارکباد تاج سربلندی »!

شبی کز پی نبود آه سحرگاه

از او طول أمل وامانده در راه

شبی تاریکتر از روز فرقت

ز دلگیری سراسر شام غربت

ز بس تاریکی، آنشب از غم دل

[...]

چو افروزد رخش، سوزد دل و دین

چو در پا شد لبش، برخیز و بر چین