زهی‌گرفته تیغ و سنان چه بحر و چه بر

زهی‌گشو‌ده به‌کلک و بنان چه‌خشک و چه‌تر

عطای دمبدمت کاروان ملک وجود

کمند خم به خمت نردبان بام ظفر

زبان تیغ تو ضرغام مرگ را ناخن

[...]

شب‌ گذشته ‌که همزاد بود با محشر

وز آفرینش گیتی کسی نداشت خبر

سپهرگفتی فرسوده‌گشته از رفتار

بمانده بهر سکون را به نیم راه اندر

شبی چنان سیه و سهمناک‌ کز هر سو

[...]

طراق سندان برخاست ای غلام از در

یکی بپوی وز کوبنده می بجوی خبر

ببین‌که طارق لیلست یا که سارق خیل

ببین‌که طالب خیرست یاکه جالب شر

برو بگو چه‌ کسی‌ کیستی چه داری نام

[...]

به حق قاسم وعباس وا صغر واکبر

مرا مساز فراموش در صف محشر

گمان من که ترا تیغ منقذ کافر

ز پا فکنده که نتوان بپای خاست دگر

زره رسید بصد گونه جاه و حشمت و فرّ

خدایگان امم، عارفت ستوده سیر

به همرهش همه خوبان تبت و یغما

به موکبش همه ترکان خلّخ و کشمر

لوای حشمتش آزرده چهره گردون

[...]

وزید بر تن خوابیدگان نسیم سحر

وز آن شمیم بیفتاد خوابشان از سر

گذشت بر بدن مردگان مسیح نسیم

وز آن نسیم روان یافت بازشان پیکر

زمین مرده دگر زنده شد به فیض نسیم

[...]

ز گاه خواب شب دوش تا به وقت سحر

سروش غیبم داد این ندا به گوش اندر

که ای ز فتنه دوران نشسته در اندوه

که ای ز بازی ایام گشته غم پرور

ز خفتگان به غفلت تویی در این گیتی،

[...]

به سجده سر چو نهاد آن امام جن و بشر

برای طاعت درگاه خالق داور

برای کشتن آن میر مومنان از کین

گرفت تیغ به کف، ابن ملجم کافر

چنان به تارک او تیغ کین فرود آورد

[...]

طعامشان همگی بود لخته های جگر

شرابشان همه از قطره های اشک بصر

به خواب دید که بابایش آمده ز سفر

گرفته تنگ چو جان عزیزش اندر بر

زبان به شکوه گشود آن سلالهٔ حیدر

به گریه گفت چرا دیر آمدی ز سفر؟

مگر نه باب من آمد همین زمان ز سفر

مرا کشید ز راه وفا چو جان، در بر

به گوش خلق ز بس شد ز باد غفلت پر

نهیب مرگ بود چون نوای زنگ شتر

چنان نجاست طول عمر سرایت کرد

که قلب شسته نگردد ز آب جاری و کر

هر آنچه آیت تنبیه حق کند ظاهر

[...]

عجوز دهر بسی کشت همچو ما شوهر

اگر نصیحت من می نیایدت باور

دمی که از می وصلش دماغ سازی تر

به هوش باش در آن عین مستی و بنگر

رعایت پدر پیر بود اولی تر

تو را ز مصلحت ملک و کشور و لشگر

به طول و عرض ز راه خیال واسع‌تر

گذشته وسیع فزایش ز حد و مد بصر

به کربلا پی قتل تو سی هزار نفر

کشند سنگ و نی و چوب و ناوک خنجر

مرا به دامن تو وقت مرگ باشد سر

شود نهان سر تو در تنور خاکستر

بپوش (صامت) از این شرح جانگداز نظر

که نیست مستمعان را توان و تاب دگر