علی الصباح که ریزد به باغ اشک سحاب

به عذر توبه شکن می‌کشان مست و خراب

از آن شراب شبانه کرم کن ای ساقی

که تا ز خاطر مستان بری کسالت خواب

خمار و خواب ز سر کی رود مگر از می

[...]

بر آفتاب مکن ماه من حجاب سحاب

که آفتاب نشاید نهفت زیر حجاب

همیشه برق به نی زار میزدی از ابر

بجست برق زنی امشب و بسوخت سحاب

من از نوای نی ار آمدم بوجد چه باک

[...]

فتادهایم ز غم روزگار درگرداب

بیار ساقی گلچهره کشتی می ناب

شراب ناب بیاب و بتاب روز جهان

که هست نزد خردمند این جهان چو سراب

اگرنه کار فلک کجروی است داده چرا

[...]

یکی جهان حقیقی است این خجسته کتاب

نه چون جهان مجازی، پر از قشور و لباب

قشور چیستش؟ الفاظِ نیک عَذب متین

لباب آن چه؟ معانی پاک نغز صواب

اگر معانی پاینده‌اش نه چشمهٔ خضر

[...]

بدا به حالت آن مجرمی‌که روز حساب

به قدر یک شب هجر تواش‌کنند عذاب

خوشا به حالت آن زاهدی‌که در محشر

به قدر یک دم وصل تواش دهند ثواب

کمند زلف خم اندر خمت ز هر تاری

[...]

شنیده بودم بیمار را نگیرد خواب

همی بپیچد بر گرد خویش از تب و تاب

گزافه بود و دروغ این سخن‌ که می‌گفتند

دروغ نزد حکیمان بتا ندارد آب

از آنکه چشم تو بیمار هست و در خوابست

[...]

گرفت عرصهٔ‌گیتی شمیم عنبر ناب

زگرد خاک سرکوی میرعرش‌ جناب

وکیل ملک ملک مهتری ‌که فُلک فلک

به بحر همت او چون سفینه درگرداب

بزرگ ‌همت وکوچک‌دلی‌که دست و دلش

[...]

ز دست عقل به رنجم بیار جام شراب

بنای عقل مگر گردد از شراب خراب

برو به کوی خرابات و می‌پرستی کن

که این کلید نجات است و آن طریق صواب

لطیفه‌های نهانی رسد به گوش دلم

[...]

ز بسکه کرد فغان آن صغیره شد بی تاب

به روی خاک، سر خود نهاد و رفت به خواب

ز تشنگی ز تو گیرند گر بهانه آب

ز آب دیده خود ساز جمله را سیراب

نوای روح فزای همان رفیع جناب

نموده آب روان را به جای خود در خواب

خبر به نزد حسن برد کی رفیع جناب

حسین برادر گریان خویش را دریاب

ز طی راه شدی خسته هر که از اصحاب

به دوش خود بگرفتی غلام از او اسباب

گشود سید مختار غنچه شاداب

بدان غلام به انت السفینه کرد خطاب

ز جوشن و غلغله و اضطراب اهل حساب

زمین حشر بلرزد چو لجه سیماب

ز بعد سنت قیلو برای او و فراغت خواب

طلب نمود برای وضوی سنت آب

گرسنه سیر نمودی و تشنه را سیراب

شفای جمله امراض سخت از هر باب

به بستر مرض افتاده بود با تب و تاب

یکی به باب رسالت نمود دق الباب

بگفت حال که در کشتنم تر است شتاب

حرارت جگرم را نشان ز قطره آب

بریخت زینب غمدیده از جگر خوناب

به گریه گفت که ای دل شکسته بی‌تاب