مرا شاه بالایِ خواجه نشانده است

از آن خواجه آزرده برخاست از جا

چه بایستش آزردن از سایهٔ حق

که نوری است این سایه از حق تعالی

نه زیرِ قلم جایِ لوح است چونان

[...]

مگر اختران دیده‌اندت ز بالا

فرو کرده سرها برای گوایی

سُلیمی اتت بالحُمیا صبوحاً

و تسقی علی شیم برق یمانی

کمال آنچه گونی از آن روی زیبا

برویش که جز خوب و زیبا نگویی

خلف بهتر ز تو نبود سلف را

که شمع جمع آبای عظامی

خلیلی لاحت لنا دور سلمی

نشان های سلمی شد از دور پیدا

کهن ناشده داغ او گشت تازه

قفا نبک من ذکر من لیس ینسی

ازین ربع و اطلال هر جا گیاهی

[...]

همین است پیغام گلهای رعنا

که یک کاسه کن نوبهار و خزان را

فرید زمان آنکه آمد به دنیا

نظیر وعدیلش چو اکسیر و عنقا

وحید زمان میرزا احمد آنکش

ز طلعت بود نور حق آشکارا

ملک پاسبانی فلک آستانی

[...]

به هر صورتی گر تو خود را نمودی

مکرر نگردد مسمی ز اسما

سوی این جهان آن جهان نردبان است

به سر برشدن باید این نردبان را

کنون کز ملامت ترا نیست پروا

بکش تیغ بر ما بکش بی محابا

به پای تو جان خواهم افشاند روزی

چه امشب به قتلم رسانی چه فردا

به خون ریزیم حکم کن بی غرامت

[...]

خجسته زمانی است بس بهجت افزا

همایون اوانی است بیحد طرب زا

که خلق جهان ز آن به عیشند یکسر

که اهل زمان زاین به وجدند یکجا

پدید است بر خلق عیشی موّفر

[...]

سحرگه ز مهر مهی روح افزا

روان شد به دامانم از دیده دریا

دل اندر درون از غمش غرقه خون

همی لخت لخت و همی ناشکیبا

نگاهش ربود از کف جان مرا دل

[...]