بیامد به سوی بیابان چو گرد

در آن گه که شد برفلک شید زرد

خرامان به سوی بیابان رسید

زدیده همین دیدبانش بدید

که آمد گرانمایه گرگ سوز

[...]

در آن گه که برشد خروش خروس

برآمد یکی چهره سندروس

به شادی فرامرز یل شد سوار

به پیش اندرون بیژن نامدار

درآمد در آن غار تار ارجمند

[...]

یکی لوح زرین به بالین اوی

نوشته یکی نامه کای جنگجوی

چو من بس فراخست و لشکرپناه

جهان پر زر و سیم در سنگ گاه

تو باری فروزان میان گوان

[...]

چو یک چند بد با می و رود وجام

از آن مار جوشا گرفتند نام

به نوشاد گفت ای شه نیکنام

کجا باشد آن اژدها را کنام

بدو گفت کای پهلوان دلیر

[...]

چو یک هفته مستان شدند انجمن

جهان پهلوان گفت زان کرگدن

به نوشاد گفت ای شه بافرین

کجا باشد آن کرگدن در زمین

بدوگفت ز ایدر به فرسنگ بیست

[...]

زجور زمانه دلم گشت سیر

در این صبر واین کوره اردشیر

چنان دان که در یوم پیروز یاد

که بردوستان جمله فیروز باد

چه کهتر چه مهتر هر آن کس که هست

[...]

چو بشنید از من جهان پهلوان

به گل زد گلابی زنرگس روان

بدادش بسی خواسته دلپذیر

به نزدیک خود خواند گویا دبیر

به گفتار من سوی آن شهریار

[...]

فرامرز گفت این نبرد منست

دلیری چنین نیز خورد منست

ببینم که چون برخروشد همی

چو پیل دمنده بجوشد همی

چو باد اندر آمد به میدان اوی

[...]

یکی نیزه در مشت گرشاسبی

خدنگی به پیکان تهماسبی

بدو شست پیوست و چپ راست کرد

همان راست خم شد زیروی مرد

بزد تیر بر سینه اسب شیر

[...]

فرامرز را گفت کای نامدار

کجا مرد هند از تو گیرد فرار

سزد گر کنون پا به میدانی نهی

که چون می نهی پا به زندان نهی

فرامرز یل سوی آویز شد

[...]

چو دریا به موج اندر آمد سپاه

شد از میمنه بیژن نیک خواه

سپه را بفرمود یکسر روید

همه از میان تیغ هندی کشید

چو دریا به قلب اندر آمد سپاه

[...]

کنون گفته زاد سروست بیش

که باد آفرینش زاندازه بیش

که روزی فرامرز با انجمن

نشسته چو گل در بساط چمن

دلیران یکایک همی تاختند

[...]

به روز نخستین مه فرودین

فرامرز پیمود هندو زمین

به ره برنیاسود مرد و ستور

همی شد دوان تا در نیک نور

چوآمد خبر زان سوی نوشدار

[...]

برون رفت زان پس به جنگ سنور

نمودند آن جای او را ز دور

خود و بیژن گیو با گستهم

برفتند گرگین میلاد هم

بدان تیغ بالا سپاه انجمن

[...]

چو دیدش فرامرز کان فره مند

سخن گفت زین گونه با وی بلند

به پاسخ بدو گفت دانای راز

که درتن نباشد جهان دراز

بدو گفت کای پیر آموزگار

[...]

بدو پاسخ آورد پس هوشمند

خرد خوانم آن دار شاخ بلند

کجا شاخ آن مهتر از گنبد است

هر آن کو بدان بر شود موبد است

ورا برگ پیرایه ای بر سخن

[...]

دگر گفت کای بحر دانشوری

تو فرهنگیان را یکایک سری

درختی شنیدم همه برشده

زاشیا یکایک فراتر شده

ندانم چه باشد بدان سان بلند

[...]

بدو گفت دانای هندوستان

که ای شمع جمع همه سیستان

درختی که فوق ثریا بود

زهر چیز برتر به بالا بود

نباشد بجز همت ای هوشمند

[...]

دگر گفت کای پیر با آفرین

به همت جهان کرده زیر نگین

ز میدان و وادی و بستان و کاخ

چه باشد کزین پیش باشد فراخ

بزرگ و فراخی گر هیچ چیز

[...]

به پاسخ بدو گفت پیر گزین

که آرام در زیر تیغت زمین

به گیتی فراتر ز عدل کیان

ندانم به عالم چه بندد میان

فراخی به کیهان بود داد کی

[...]