مرا صورت از لغوه گر کج شود

چه نقصان رسد زان بمعنی راست

اگر چه فتد تیر در احتراق

و گر چند گیرد تن ماه کاست

همان سروری ماه را ثابتست

[...]

مرا مذهب اینست گیری تو نیز

همین ره گرت مردی و مردمیست

که بعد از نبی مقتدای بحق

علی ابن بوطالب هاشمیست

هنرمند باشد بسان گهر

که هر کس مر او را خریدار نیست

ز بیحاصلی گر نخواهد بطبع

هنرمند را بیهنر عار نیست

ز بیمایگی دان اگر عاقلی

[...]

یکی گفت صبح مشیبت دمید

تو در خواب غفلت زهی بی فلاح

بدو گفتم آخر ندانسته ئی

که خوشتر بود خواب وقت صباح

الهی مرا چون سرای سپنج

سرانجام باید بغیری سپرد

ازین منزلم اندک اندک مبر

که خوش مرد آنکو بیکبار مرد

نخواهم حیاتی که مر شخص را

[...]

اگر باید ایدل که تا آبروی

میان بزرگانت باقی بود

مجو نان اگر حاتمت نان دهد

مخور آب اگر خضر ساقی بود

بمیدان اظهار مردانگی

بنزد خردمند مرد آن بود

که نارد بیاد آنچه ناید بکار

خود از حسن اسلام مرد آن بود

ببخش آنچه دستت بدان میرسد

گرت دست بخشش بجان میرسد

که هر نیک و بد کز تو آید بتو

مکافات آن بیگمان میرسد

سرانجام چون حکم میر اجل

[...]

در اقبال و ادبار گردون دون

رگ جان تدبیرها بگسلد

چو آید بموئی توانش کشید

چو برگشت زنجیرها بگسلد

که داند که در وحدت و انزوا

چه آسایش جان بمن میرسد

گشاد است بر من ریاضی کز آن

خرد را نسیم سمن میرسد

دمادم لطیفی دگر نزد من

[...]

کسی کو خموش است و پشمینه پوش

میان خلایق سروشی کند

نبینی که از جمله میوه ها

به است آنکه پشمینه پوشی کند

از آن سوسن آزادگی یافتست

[...]

گروهی جوانان نوخاسته

در کینه کهنه‌ای می‌زنند

چو یأجوج در سد اسکندری

به دستان بسد رخنه‌ای می‌زنند

بر انشا چون من مسیحا دمی

[...]

من ابن یمینم که چون طبع من

سخن را بدانش اساسی کند

نرانم سخن آنچنان گر کسی

که خواند دلم زو هراسی کند

اگر سامری بیند این ساحری

[...]

مرا دوستی کو که با دشمنم

بگوید که این نکته میدار یاد

که گر دادت اقبال دور فلک

ور ادبار ازو بهره ما فتاد

سپاس از خدای جهان آفرین

[...]

منه بر جهان دل که معشوق تست

که او چون تو عاشق فراوان کشد

ببر تا توانی ازین گرگ پیر

که او دائما شیر مردان کشد

ندارد غم از چشم گریان کس

[...]

اگر پاک طبعی و پاکیزه کار

توقع بدرگاه دو نان مبر

لت نان خشک از سر خوان خویش

خوری به که با دیگران گلشکر

بیک استخوان صلح کن چون همای

[...]

بتجرید در شهر من شهره ام

چه گفتم خود از من بود شهره شهر

چو عیسی نخواهم زن ار فی المثل

بخواهد ز من نیم خرمهره مهر

گرم زهره بوسی بمنت دهد

[...]

چو دنیا کند با تو بخشش تو نیز

ببخشش که گردان بود روزگار

نه از جود یابد چو آمد کمی

نه بخلش بود چون شود گوشدار

خداوند دریا دل ای آنکه یافت

ز جود تو جان خلایق سرور

عطای کفت گوهر افشانت هست

بمن بنده نزدیک و من از تو دور

تو چون آفتابی که گاه طلوع

[...]

ز دانای صانع مشو نا امید

که گردد مبدل غمت با سرور

نبینی که خورشید بعد از کسوف

بپوشد رخش دیده ها را ز نور