ز اژدر کشی یافت او فرهی

تو اژدر کشی کن فریدون توئی

پدیدار سازی هم آئین داد

جهان را کنی از نکویی

من این نامه را نیک آراستم

کم و کاستش را به پیراستم

که از بینوا مؤبد عبدالعلی

بماناد تا حشر نامی جلی

سهی سروی از تخم شاهان کی

چو گلبن بروئید در خاک ری

طبیبی زخلخال آمد بری

کمر بسته وزرد رخ همچو نی

همه چرخ را مانی ای سست رأی

همه دهر را مانی ای بی وفای

من آنم که در پیش کاوس کی

نجنبیدم از یاد پرخاش وی

که این پاک دستور فرخنده پی

شد از تخمه نامداران کی

ازان پیش کان خواجه آید به ری

بدم شاد هر هفته از مهر وی

بهار خوش و خرمی شد چو طی

رسد شام تاریک یلدای دی

چو پیدا شدت نزد شاهان فروغ

نگر تا نگویی بدیشان دروغ

سخن جز به آیین دانش مگوی

که نزد شهان باشدت آبروی

به مرد بدآیین مده وام هیچ

وگر وام خواهد ازو رخ بپیچ

گه وام دادن ره داد پوی

به آیین بده وام و بیشی مجوی

تو ای مرد افسونگر چیره‌دست

مبر سوی هر مار بر خیره دست

مبادا کت از این دلیری همی

زند زخم و بر جای میری همی

نشسته هنوز از ستم دست‌، دی

ز ابرو برافشاند خورشیدخوی

من از ناچرانی به کردار نی

جدل کرده با بنگ و افیون و می

ترا گویم ای پور فرخنده‌پی

خرد جوی تا کام یابی ز وی

چه کردم که خونم بریزی بکین

چه دیدی زمن رنجه گشتی

ز گرما نماند کس از تشنگی

نه از لشکر و اسب زنده یکی

ابا فتح و فیروزی و خرمی

سرافراز با نام نیک و بهی

که ایران ما هست شاهنشهی

زما نونهالان بیامد بسی