گیا هر یکش چون یکی جنگجوی

سپر برگ و تیع و سنان خار اوی

ز تخم بزرگان همانند اوی

یکی جفت پاکیزه گوهر بجوی

گمانی نبردش دل راهجوی

که آن از برادرش باشد نه زوی

به روم اندرون بُد شهی نامجوی

که در رومیه بود آرام اوی

هرآنگه که شد خشک شاخی بروی

بروید یکی نیز با رنگ و بوی

به ره چون شوی هیچ تنها مپوی

نخستین یکی نیک همره بجوی

خوی آن که نشناسی و رای اوی

نهان راز و تدبیر با او مگوی

همه برد هر چش نبد چاره زوی

سوی شام زی بادیه داد روی

لب مرغ هر سو گلی مشکبوی

یکی چشمه‌ چون‌ چشم سوکی دروی

بشد تافته دل یل رزمجوی

سوی رهزنان رزم را داد روی

زنخدان چو از سیم پاکیزه گوی

که افتد چه از نوک چوگان دروی

به پیوند شاه آمدم آرزوی

بخواهم کشیدن کمان پیش اوی

زن ار چند با چیز و با آبروی

نگیرد دلش خرمی جز به شوی

چنین داد پاسخ که شه را بگوی

که چیزی که هرگز نیابی مجوی

ورا کرد پیش سپه جنگجوی

بَرِ شهر داور فرود آمد اوی

کم آسای و دمساز وهنجار جوی

سبک پا و آسان دو و تیز پوی

دگر باره گردان پرخاشجوی

به ناکام زی رزم دادند روی

چو هندو به قار اندر اندوده روی

سیه جامه وز رخ فروهشته موی

رمیدند پیلان از آن جنگجوی

سوی لشکر خویش دادند روی

هم از گرد ره چون رسید اندروی

درآهیخت گرز گران جنگجوی