چو نوشاذر و بهمن و مهرنوش

برفتند یکسر پر از جنگ و جوش

چو ترکان شنیدند زان سان خروش

نهادند یکسر به آواز گوش

هوا پر خروش و زمین پر ز جوش

خنک آنک دل شاد دارد به نوش

ز گیتی همی پند مادر نیوش

به بد تیز مشتاب و چندین مکوش

که گر چرخ گوید مراکاین نیوش

به گرز گرانش بمالم دو گوش

بیاسای چندی و با بد مکوش

سوی مردمی یاز و بازآر هوش

ازین گونه مستیز و بد را مکوش

سوی مردمی یاز و بازآر هوش

برادرش گریان و دل پر ز جوش

جوانی که بد نام او مهرنوش

برآویخت با او همی مهرنوش

دو رویه ز لشکر برآمد خروش

در آوردگه تیز شد مهرنوش

نبودش همی با فرامرز توش

دو پور تو نوش‌آذر و مهرنوش

به خواری به سگزی سپردند هوش

ز نوش‌آذر گرد وز مهر نوش

خروشیدنی بود با درد و جوش

چو تابوت نوش‌آذر و مهرنوش

ببینی تو در آز چندین مکوش

زمانی همی بود تا یافت هوش

بر خاک بنشست و بگشاد گوش

تهمتن به گفتار او داد گوش

پیاده بیامد برش با خروش

همه سیستان زو شود پرخروش

همه شهر ایران برآید به جوش

زمانه شد از درد او با خروش

تو گفتی که هامون برآمد به جوش

بخور هرچ برزی و بد را مکوش

به مرد خردمند بسپار گوش

دو جنگی چو نوش‌آذر و مهرنوش

که از درد ایشان برآمد خروش

هم از کین نوش‌آذر و مهر نوش

دو شاه گرامی دو فرخ سروش