چه گفت آن خردمند بسیار هوش

که با اختر بد به مردی مکوش

ز خان سیاوش برآمد خروش

جهانی ز گرسیوز آمد به جوش

چو پیران به گفتار بنهاد گوش

ز تخت اندرافتاد و زو رفت هوش

به در بر یکی بنده بفزود دوش

تو گفتی ورا مایه دادست هوش

تو خود این میندیش و بد را مکوش

چه گفت آن خردمند بسیارهوش

که از شهر ایران برآمد خروش

همی خاک تیره برآمد به جوش

تهمتن چو بشنید زو رفت هوش

ز زابل به زاری برآمد خروش

همه برگرفتند با او خروش

تو گفتی که میدان برآمد به جوش

ز هر سو برآمد ز گردان خروش

همی کر شد از نالهٔ کوس گوش

زمین آمد از سم اسپان به جوش

به ابر اندر آمد فغان و خروش

چو گفتار آن ترکش آمد به گوش

ز اسپ اندر افتاد و زو رفت هوش

بر آن ابر باران خجسته سروش

به گودرز گفتی که بگشای گوش

به فرمان یزدان خجسته سروش

مرا روی بنمود در خواب دوش

که در آب هر کو بر آیدش هوش

به مینو روانش نبیند سروش

از آن پس که گوشم شنید آن خروش

نهادم بر آن تیز آواز گوش

به بالا و دیدار و فرهنگ و هوش

چنو نامور نیز نشنید گوش

شده زار و بیمار و بی‌هوش و توش

به نزدیک او زهر مانند نوش

ز بس بانگ اسپان و از بس خروش

همی نالهٔ کوس نشنید گوش

یکی نام بهمن دوم مهرنوش

سیم نام او بد دلافروز طوش

دو گوهر بد این با دو گوهر فروش

کنون شاه دارد به گفتار گوش