به جایی که باشد رواج خزف

چرا گوهر آید برون از صدف؟

ندانسته ای چون ز گوهر خزف

سزد گر بلافی به عزّ و شرف

گرفته دف لاجوردی بکف

همی ساید انگشت سیمین بدف

چو از جوشش می خم آورده کف

کفی بر کفی زن، گرت نیست دف

نماند درم، ورنه آخر بکف

چه خود داده باشم، چه گردد تلف

سخن را گرفتند میزان بکف

شناسند تا وزن در از خزف

عیان شد بجنبش از آن آب کف

خلف ماند از آن خاک نعم الخلف

در اصداف رخشان در از هر طرف

چو دری در این لاجوردی صدف

بسا خسروانی خم از هر طرف

ز جوش درون بر لب آورده کف

همه دست افشان بآهنگ دف

همه پای کوبان زده کف بکف

نشسته عنان تکاور بکف

همی دادش از سبزه ی جو علف

ندیمان و خاصانش از هر طرف

بایوان رسیدند و بستند صف

پی آزمون رفته از هر طرف

که جویند تیر افگنان را هدف

شهنشاه دریا دل ابر کف

ابر طبع او چه گهر چه خزف

به خود سر فرو برده همچون صدف

نه مانند دریا برآورده کف

ز دریا یکی ریگ دارد به کف

دگر دُر بباید میان صدف

سلیمی یکی مار رنگین به کف

ولیکن نه تیر قضا را هدف

به گوهر دهی پرورش در صدف

یکی را دهی غم یکی را شعف

ببالید، بر خود ز شوق و شعف

چو از قُرب حق یافت عزّوشرف

مرا داد یزدان از آن رو شرف

که گردم ثناسنج شاه نجف