به خود سر فرو برده همچون صدف

نه مانند دریا بر آورده کف

دگر هر که بربط گرفتی به کف

قفا خوردی از دست مردم چو دف

چه سود از پشیمانی آید به کف

چو سرمایهٔ عمر کردی تلف؟

چو افتد زمام مرادت به کف

برآیی ز درگه به بالای صف

که چون من ولایت ستانی شگرفت

ز نطع زمین تا به دریای ژرف

می ارغوانی و آواز دف

فکنده بسی شورش از هر طرف

تو گفتی نهادست خنجر ز کف

به هر گوشه‌ای زنگی‌ای بسته صف

هر آن کو ز دریا برآرد صدف

به لنگر مکر گوهر آرد به کف

سپه را برانگیز بر هر طرف

ز انده مزن هر زمان کف به کف

رده برکشیدند از هر دو صف

هژبران همه بر لب آورده کف

کشیده کماندار هندو دو صف

ز غمزه همه تیر پران به کف

سپهبد فرو کوفت در پیش صف

ورا جذب کرد و کشیدش ز کف

سپاه پری برکشیدند صف

دگر نره دیوان ز کین کرده کف

کمین برگشودند از هر طرف

بسی کشته افکنده در پیش صف

غلط رد مکن تیر من بر هدف

مدد ده که یارم بیارم به کف

همی مرد جوید میان دو صف

ز کینه به لبها برآورده کف

به میدان کشیدند پس پنج صف

خروشنده و بر لب آورده کف

مه ارداشتی اختیاری به کف

نرفتی به برج و بال از شرف

دریدند خنیاگران روی دف

به سر بر همی زد می لعل کف

فرامرز جوشید از پیش صف

همی بر لب آورد از کینه کف