بپرسید و پیران ویسه بگفت

به شه آشکارا نمود از نهفت

شهش آفرین کرد و آنگاه گفت

که گرز تو با کوه خاراست جفت

فرامرز این داستان باز گفت

رخ زال مانند گل برشکفت

همه دامن کوه لشکر گرفت

فروماند رستم از آن درشگفت

گرانمایه خسرو به گنجور گفت

که یک دست جامه برآر از نهفت

به شب پاسدار هشیوار جفت

چو گل در میان دوصد خوار خفت

گل افروز بر وی ستایش گرفت

ازآن گرز و نیروی او شد شگفت

برون کرد گوهر که بود از نهفت

همه لشکر هند شد زان شگفت

ازو بیژن گیو شد در شگفت

بدان دیو بر تیرباران گرفت

یکی مغفر آهنین برگرفت

گرانمایه بیژن چو دید آن شگفت

بیامد به نوشاد هندی بگفت

که پتیاره با خاک و خون گشت جفت

فراسان بکشت و فراهان گرفت

وزو این چنین ها نباید شگفت

گلنگو یکی نیزه بازی گرفت

کجا پهلوان ماند از او در شگفت

سمن رخ گرفت و برادر گرفت

مرا و تو را خوش نباشد شگفت

بماندند زان دد یکایک شگفت

سرو پای و دندان او برگرفت

بیامد بر کید و با او بگفت

که در نیک نامی بدیدمش جفت

برهمن مر او را پسندید و گفت

که گلزار دانش نشاید نهفت

رخش زرد گشت و دو چشمش بخفت

سرافکنده بنشست و پاسخ نگفت

به یاد آمد و پیر دیرینه گفت

که سریست کین را نیارم نهفت

فراوان بدو آفرین کرد و گفت

که با جان پاکت خرد باد جفت