درین مرز چندان بدی دشت و کشت

که بودی زمینش چو باغ بهشت

ز سینه گذر کرد بر روی پشت

بیفتاد بر چار زخم درشت

به جایی فتادند همچون بهشت

جزیری پر از مردم و پر ز کشت

به یک ماه در گرد دریا بگشت

به هر بیشه و کوه اندر گذشت

ابا مرد نادان به کار درشت

مشو گرنه زان خواری آید به مشت

بزد بر تهیگاه و خود را بکشت

چنان بی خرد مرد بی یار و پشت

فرامرز از آن جایگه بازگشت

بیاورد لشکر بدان پهن دشت

به شمشیر و گرز و به سنگ و به مشت

ز جادوان دیو چندان بکشت

یکی دشت پیش آمدش چون بهشت

پر از گلشن و باغ پاکیزه کشت

شب آمد سوی لشکرش بازگشت

ابا ویژگان اندر آن پهن دشت

یکی مرغزاری چو خرم بهشت

تو گفتی که رضوان درو لاله کشت

به رخسار خوش تر ز باغ بهشت

تو گفتی ز جان دارد آن مه سرشت

کزیدر سیه دیو چون بازگشت

پر از برف و سرما شود کوه و دشت

یکی کاخ بود از خوشی چون بهشت

همان خاک او مشک و زر بود و خشت

چه مایه حصاری که از کوه و دشت

که از سم اسبش همی تازه گشت

کنون پاسخ نامه باید نوشت

به خوبی و نیکی چو حور از بهشت

چو بنوشت نامه پس اندر نوشت

به مهر و وفا تخم نیکی بکشت

ز سینه گذر کرد بر روی پشت

بدین گونه آن هر دو دد را بکشت

به هر چیز کو بر سر ما نوشت

ز کردار نیک و بد و خوب و زشت

ازیشان دل پهلوان شاد گشت

روان گشت آسوده در پهن دشت