ز شرم گنه آب رویم مبر

چو خاکم ز تقصیر من درگدر

بگفتم به شیرین سخن این سمر

که کس نیست گفته ازین پیشتر

دو سالار و آن هر دو از یک گهر

برادر ز یک مام وز یک پدر

چنان شد دل آن دو نخل ببر

که نشکیفتند ایچ از یکدگر

از آرامگه آن دو نخل ببر

برون آمدندی بر یکدگر

چو بر سر نهادی فلک تاج زر

شه روم بر زنگ کردی حشر

سپاهی همه صف در و جان سپر

همه آهنین شخص و رویین جگر

ربیع ابن عدنان ز گل شه خبر

شنیده بد از مردم بابصر

همی بود خاموش پرسان خبر

ز گلشاه وز ورقهٔ پر هنر

بیارید پیشم کنون تاج زر

دو صد تخت دیبا و عقد گهر

بجستند گلشاه را سر به سر

ندیدند ازو هیچ جایی اثر

بنزد پدر رفت گفت ای پدر

پسر رفت و عمر پسر شد بسر

به نیزه بگردید چون شیر نر

بگرد ربیع آن شه کینه ور

چو مر مار را عمر آید بسر

بخواباندش مرگ بر ره گدر

بدارای و نیروده دادگر

به پیغمبر آن فخر و زین بشر

بدین سان همی رفت فرخ پسر

جگر خسته تا نزد کشته پدر

کی از هجر گلشاه و مرگ پدر

شدستی دلاواره آسیمه سر

رسانم ترا هم کنون زی پدر

بدین تیغ پولاد پرخاش خر

ز حی بنی ضبه آمد بدر

به تیره شب آمد به وقت سحر

برابر شده هر دو با یک دگر

یکی کینه دار و یکی کینه ور