ثنا باد بر جان پیغمبرش

محّمد فرستاده و بهترش

ز هر افسری برتر ست افسرش

ز هر گوهری پاکتر گوهرش

ز بالای تابنده ماه افسرش

ز پهنای گیتی فزون کشورش

شه آن راز نگشاد بر دخترش

همی بود تا دختر آمد بَرش

فرستاد ازین هرچه بُد در خورش

یکی بار هر هفته رفتی برش

درفشی ز شیر سیه پیکرش

همایی ز یاقوت و زر از برش

بدین خانه هر گه که ساید برش

ز بالای دیوار باشد سرش

چو باران درم ریختند از برش

گرفتند در مشک سارا سرش

یکی گرز زد پهلوان بر سرش

که زیر زمین برد نیمی برش

مگر سر بدین چاره از چنبرش

کنم دور و در چنبر آرم سرش

نپیچم عنان زو نه از لشکرش

مگر بر سنان پیشت آرم سرش

زده پیل پیکر درفش از برش

ز یاقوت تخت از گهر افسرش

جزیری به پهنای کشور سرش

همه بیشه واق واق از برش

کُهی دید دیگر به مه بر سرش

یکی کان آهن شگفت از برش

هرآن زر که از باژ در کشورش

رسیدی ز هر نامداری برش

یکی مرغ بر شاخسار از برش

که بودی گه بزم رامشگرش

نهفته به زربفت رومی برش

ز یاقوت و دُر افسری بر سرش

یکی هودج از ماه زرین سرش

زده کله زربفت از برش

برآورد زهر آبگون خنجرش

به زخمی زتن ماند تنها سرش

به زخم خدنگ دو پیکان سرش

فرو دوخت با حلق و یال و برش