ز جوشن‌شکافان صحرانورد

برآمد ز خوارزم و قپچاق گرد

به‌ناچار الف را انف خواند خرد

معلم برآشفت وگوشی فشرد

خدنگی‌همه‌خواری و رنج و درد

گدازندهٔ سرزنش‌های سرد

به یاری رسیدش یکی رادمرد

به‌ چیزبش پیچید و بر دوش کرد

نگر تا پیمبر چه گفت از خرد:

«‌بگو راست هرچند مرگ آورد»

پی چیست این ساز و برگ نبرد؟

هم این کشتی وییل جنگی و مرد

بدو گفت دستور آزادمرد

که این را هم‌اکنون توانیم کرد

نشد چشمه‌ از پاسخ‌ سنگ‌، سرد

به کندن در اِستاد و ابرام کرد

بپرهیز از آزردن نیکمرد

که با نیکمردان کسی بد نکرد

هوای بزرگی بسر داشت مرد

نیاسوده یکدم ز ننگ و نبرد

بخندید ازبن گفته آزادمرد

که ای فارغ از رنج و حرمان و درد

سخن‌ خوب‌‌ و دل‌ خوب‌ و خوش کار کرد

چو این‌ هرسه‌ شد خوب‌،‌خوبست مرد

میفکن درختی که بار آورد

هم آن راکجا سایه می گسترد

مبر تاب هرگز تن ازکارکرد

که ازکارکردن شود مرد، مرد

زری کاندر او دیگری رنج برد

نبایست آن را زر خود شمرد

بنام علی شاه مردان مرد

که از دشمن دین بر آورد گرد

ز سبز و سفید و ز سرخ و ز زرد

بنفش و سیه‌رنگ و هم لاژورد

چه شب ها که از محنت و آه ودرد

بپچید بر خویش وبس نوحه کرد

جوانان ایران همه شیر مرد

بر آورده از دشمن خویش گرد

بدل گفت فرزانه سالخورد

در این باره تدبیر بایست کرد