چو تنین ازان موج بردارد ابر

هوا برخروشد بسان هژبر

کجا آنک بر سود تاجش به ابر

کجا آنک بودی شکارش هژبر

میان تنگ چون شیر و بازو ستبر

همی فر تاجت برآید به ابر

دلت همچو دریا و رایت چو ابر

شکارت نبینم همی جز هژبر

بدرید از آواز گوش هژبر

تو گفتی همی ژاله بارد ز ابر

برفتند با نیزه و خود و کبر

همی گرد لشکر برآمد به ابر

اگر تیز گردد بغرد چو ابر

از آواز او رام گردد هژبر

هم آنگه برآمد یکی تیره ابر

بغرید برسان جنگی هژبر

رخ شید تابان چوکام هژبر

همی تیغ بارید گفتی ز ابر

دو چنگش به کردار چنگ هژبر

خروشش همی‌برگذشتی ز ابر

ببرسام گفتند کاین را مبر

بباید زدن گردنش را تبر

ببالا بلند و ببازوی ستبر

به مردی چو شیر و ببخشش چو ابر

سپیده چو برزد سر از کوه بر

پدید آمد آن زرد رخشان سپر

و را دید برتازیی چون هزبر

همی‌تاخت در دشت برسان ابر

بدین نامه در نام ایشان ببر

ز رنجی که بردند یابند بر

درفش جهانجوی رهام ببر

که بفراخته بود سر تا بابر

درفشی کجا پیکرش هست ببر

همی بشکند زو میان هژبر

همی گرز بارید گویی ز ابر

پس پشت بر جوشن و خود و گبر

ز جوش سواران و زخم تبر

همی سنگ خارا برآورد پر

بشد تیز رهّام با خود و گبر

همی گرد رزم اندر آمد به ابر