نبدکس بدین شارستان پادشا

بدین رنج بردن نیارد بها

کنون بخت بد کردش از من جدا

بماندم چنین در جهان مبتلا

که دارد بدین کار ما را وفا

که آرد ز سختی مر او را رها

چنانچون بباید بسازی نوا

مگر بیژن از بند یابد رها

بدان را ز نیکان تو کردی جدا

تو داری بافسون و بند اژدها

درخت بزرگی و گنج وفا

در رادمردی و بند بلا

که گر بر خرد چیره گردد هوا

نیابد ز چنگ هوا کس رها

اگر بیژن از بند یابد رها

بفرمان دادار گیهان خدا

که گرگین نبیند ز من جز بلا

مگر بیژن از بند یابد رها

که رو شاد و ایمن بشهر اندرا

کنون نزد خویشت بسازیم جا

مرا گفت چون تیره گردد هوا

شب از چنگ خورشید یابد رها

همیدون نگشتند ز اسبان جدا

نبودند بر یکدگر پادشا

فرو برد و کردش سر از تن جدا

فگندش به سان یکی اژدها

گر او بر خرد برگزیند هوا

به کوشش نروید ز خارا گیا

نبودی به هر پادشاهی روا

نشستن مگر بر در پادشا

که بر شهر کابل بد او پادشا

جهاندار و بیدار و فرمان روا

که بر شهر داور بد او پادشا

جهانگیر و فرزانه و پارسا

چو دستور باشد مرا پادشا

از ایشان نمانم یکی پارسا

مرا خواستی کس نبودی روا

که پیشت فرستادمی ناسزا

که ای برتر از دانش پارسا

جهاندار و بر هر کسی پادشا