برآید جهانی شود زو هلاک

چه قیصر مر او را چه یک مشت خاک

چو من باره اندر جهانم به خاک

ندارم ز مرز خزر هیچ باک

دو ایوان برآورد از زر پاک

زمینش ز سیم و ز عنبرش خاک

فرود آمد و بر گرفت آن ز خاک

بیفشاند از خاک و بسترد پاک

همه جامه تا پای بدرید پاک

بران خسروی تاج پاشید خاک

فرود آمد و برگرفتش ز خاک

به دست خودش روی بسترد پاک

زمینش بکردند از زر پاک

همه هیزمش عود و عنبرش خاک

چه دینار بر چشم او بر چه خاک

به رزم و به بزم اندرش نیست باک

که یک تن سر از گل مشورید پاک

مدارید باک از بلند و مغاک

همه دشت سر بود بی‌تن به خاک

سر گرزداران همه چاک‌چاک

کنون گر بیایی دل از کینه پاک

سر دشمنان اندر آری به خاک

سراسر به شمشیرشان کرد چاک

گل انگیخت از خون ایشان ز خاک

چنین گفت کای داور داد و پاک

به دستم ددان را تو کردی هلاک

به شمشیر مغزش همی کرد چاک

همی دود زهرش برآمد ز خاک

بیامد به پیش خداوند پاک

همی گشت پیچان و گریان به خاک

چرا کردی ای بدتن از آب خاک

سپه را همه کرده بودی هلاک

همه جامه چاک و دو پایش به خاک

از ارجاسپ جانش پر از بیم و باک

سرانجام بستر بود تیره‌خاک

بپرد روان سوی یزدان پاک

نماند به زاولستان آب و خاک

بلندی بر و بوم گردد مغاک

کف اندر دهانشان شده خون و خاک

همه گبر و برگستوان چاک‌چاک