همه دودمان پیش یزدان پاک

شب تیره تا برکشد روز چاک

چو پوشند بر روی ما خون و خاک

همه جای بیمست و تیمار و باک

فرود آمد از باره بوسید خاک

بگفت آن کجا دید و بشنید پاک

وز آن پس بدوز آن کجا کرد چاک

ز دل دور کن ترس و تیمار و باک

به دل گفت کاکنون ز لشکر چه باک

چه پیشم خزروان چه یک مشت خاک

سر سرکشان گشت پرگرد و خاک

همه دیده پر خون همه جامه چاک

ز گرزش هوا شد پر از چاک چاک

نیرزید جانم به یک مشت خاک

بمانیم روز پسین زیر خاک

سراپای کرباس و جای مغاک

شب تیره تا برکشد روز چاک

نیایش کنم پیش یزدان پاک

بیفتاد رستم بر آن گرم خاک

زبان گشته از تشنگی چاک چاک

همه تن بشستش بران آب پاک

به کردار خورشید شد تابناک

خروشید و جوشید و برکند خاک

ز نعلش زمین شد همه چاک چاک

بیابان همه زیر او بود پاک

روان خون گرم از بر تیره خاک

مگر یار باشدت یزدان پاک

سر جادوان اندر آری به خاک

یکی غار پیش آیدت هولناک

چنان چون شنیدم پر از بیم و باک

از ایران برآرم یکی تیره خاک

بلندی ندانند باز از مغاک

بینداخت از پشت اسپش به خاک

دهان پر ز خون و زره چاک چاک

برین نره دیوان بی‌بیم و باک

تویی آفرینندهٔ آب و خاک

به یک هفته بر پیش یزدان پاک

همی با نیایش بپیمود خاک

بگرداندش سر ز یزدان پاک

فشاند بر آن فر زیباش خاک