بکشت آن برادرش مردانه نام

که سیرای فرخنده بودیش مام

زخسرو یکی دخت پوران به نام

نشاندند بر تخت و شد کار خام

کجات آن سواران زرین ستام؟

که دشمن بدی تیغ شان را نیام

کجات آن به رزم اندرون فرونام؟

کجات آن به بزم اندرون کام و جام؟

کجا رفت آن کاوه ی نیک نام؟

که در کشور انداخت بلوای عام

نشد پخته از جوش آن مرد خام

ز افسون نگشت آن دل آرام رام

سرودند نفرین بر آن مرد خام

که با زهر آلوده می را بجام

ندانم که را داده گلقند خام

که از کونش آمد ورا بار عام

چو بانو شنید این حکایت تمام

تو گفتی نشاندند زهرش بکام

برفتیم از این جایگه تلخ کام

بدان پختگی رنجمان گشت خام

پس آنگه بر آمد به بالای بام

فروزنده مانند ماهی تمام

برآورد آوازه از سطح بام

که ای بانوی مهربان تر زمام

بزیر اندرش توسن تندگام

یکی باره تند گیتی خرام

مرا گفت کای پوردستان سام

سزد گر بری زی شه از من پیام

کنون زی من آوردی اینسان پیام

نخواهم پیامش که گم بادش نام

به فردوسی از من رسان این پیام

که امروز گیتی ترا شد بکام

که یارد برد زین فروهشته نام

به کیخسرو شاهرخ این پیام

از آن نامه ها یافتم کام و نام

سراسر نگهداشتم چون پیام

ز تغییر رنگ و به تبدیل نام

تو را می‌شناسم من ای بدلجام

ز اشعار آزادی من تمام

گرفتید سرمشق خود هرکدام