ز میرین یکی بود کهتر به سال

ز گردان رومی برآورده یال

چنو نیست مر قیصران را همال

جوانیست با فر و با برز و یال

برآمد برین میهمانی دو سال

همی خورد گشتاسپ با پور زال

به زاول نشستست مهمان زال

برین روزگاران برآمد دو سال

من این نامه فرخ گرفتم به فال

بسی رنج بردم به بسیار سال

به گیتی نداری کسی را همال

مگر بی‌خرد نامور پور زال

جهان‌جوی را آن بد آمد به فال

بفرمود کش سر ببرند و یال

زواره بیامد به نزدیک زال

وزان روی رستم برافراخت یال

سپاسم ز یزدان که بگذشت سال

بدیدم یکی شاه فرخ همال

ز پانصد همانا فزونست سال

که تا من جدا گشتم از پشت زال

کسی سوی رستم فرستاد زال

که لختی به چاره برافراز یال

بکوبمت زین گونه امروز یال

کزین پس نبیند ترا زنده زال

دگر گنج سام نریمان و زال

گشایم به پیش تو ای بی‌همال

تن کشته را خاک باشد نهال

تو از کشتن من بدین سان منال

نه سیمرغ کشتش نه رستم نه زال

تو کشتی مر او را چو کشتی منال

ز تیر گز و بند دستان زال

همی مویه کردند بسیار سال

بران سال کودک برافراخت یال

بر شاه کابل فرستاد زال

هم‌انگه چو روی پسر دید زال

چنان برز و بالا و آن فر و یال

چنین گفت رودابه روزی به زال

که از داغ و سوگ تهمتن بنال

نشستم به شاهی صد و بیست سال

ندیدم به گیتی کسی را همال