زن از شوهر خویش جستی نفاق

به دستش همان لحظه دادی طلاق

برآمد برین وادی پر نفاق

گذشت از میانکال با طمطراق

خمش، بارگاه ظفر را رواق

دمش، از دو پیکر ببرد نطاق

نداری به دل فکرگاه و رواق

ندانی چه رنجی ست، این طمطراق

به هر کلبه، هر حجره و هر رواق

به موزونی و دلپذیریست طاق

در آنجا به امداد اهل عراق

گرفتند جایی که نعم الوثاق

یکی پیر ترسا مرا در عراق

دو روزی شد از دوستی هم وثاق

کمر بند جوزا شد او را نطاق

قمر از کمرگاه آن در محاق

در آن مجلس دلکش بی نفاق

ستاده بسی ساقی سیم ساق

بلی چون بود کام تلخ از فراق

دهد زهر طعم شکر در مذاق

که گر خوردی این میوه از اتفاق

زن اندر سرای من استی طلاق

نشستند پهلوی هم ز اتفاق

گه از وصل گفتند و گاه از فراق

جفت ابروئی است کز سر تا به ساق

گشته اندر دلبری دردهر طاق

سال و مه سازد به اندوه فراق

روز و شب سوزد ز درد اشتیاق

لیک بالله طاقتم گردیده طاق

از غم هجران و اندوه فراق

زرد شد رویم چو زر اندر فراق

رحمی آخر ای نگار سیم ساق

باز هم چندی کنم خوبا فراق

سوزم وسازم به درداشتیاق

حکایت ز وصل است واز اشتیاق

شکایت ز بخت است ودرد فراق

ای به خویب یگانه ی آفاق

نبود برملازمان گر شاق

فکندی پس از یثرب ای پر نفاق

حسین علی رابه مرز عراق