من و زشت رویی به عزم حجاز

گرفتیم در پیش راه دراز

نبستی ز لهو و سقط دم زدن

زبان را به یک چشم برهم زدن

چو آتش به هر خشک و تر در ستیز

در او ذوق شیرین لبان، تلخ و تیز

رسیدی به هر شیشه دل، سنگ او

بهانه نمی خواستی جنگ او

برانگیختی رود اوا طوفان عاد

ز خلق خردپروران دورباد

اسیر بلا را گران بود بند

نمی کرد سودی به وی زجر و پند

نکردی دوا در مزاجش عمل

چه افیون به کامش، چه ماء عسل

شدی عاجز از چارهٔ او ادیب

فزون می شدش از مدارا، لهیب

ز نرمیّ و راحت به فریاد بود

برش پنبه سندان فولاد بود

نمی کرد در طبع آن بی نظیر

نه زرنیخ کاری، نه ماء الشعیر

به خوی بدش مدّتی ساختم

ردای تحمّل برانداختم

چو کردیم طی، پاره ای از طریق

گرفتیم غربت، ز حال رفیق

چو رایش عجب بود و کارش شگفت

ازین بنده بی جرم دوری گرفت

رخ از خشم ما را نهفت از نظر

که شد یوسف کاروان دگر

براندند چون منزلی چند پیش

برآمد خطر از کمینگاه خویش

قضا را به آن کاروان عرب

رسید آفت قتل و نهب و تعب

نشد چاره تدبیر، تقدیر را

عرب عور کرد از قضا عیر را

به غارتگران چون سر و کار بود

چو بغداد تاراج تاتار بود

حرامی رها کرد آن قافله

در آن دشت، بی زاد و بی راحله

شکم بی طعام و گلوگاه خشک

سیه گشت خونها چو در نافه مشک

همه عور و زخم سنان جابجا

من اللیل یلبس ثواب الدجا

در آن دشت تفسیده، سرگشتگان

قدم رنجه کردند از تاب جان

کشیدند سرگشتگی چند روز

شب تیره، روز آفتاب تموز

پس از رهنوردان فج عمیق

رسیدند عریان به وادی العتیق

لب زخمها چون عقیق یمن

زغم گشته موی سیه چون سمن

حریفان به کیش مغان آمده

نفس آتش و سینه آتشکده

چو مجنون تنی پر ز داغ سنان

رگی مانده و مشتی از استخوان

در آنجا به امداد اهل عراق

گرفتند جایی که نعم الوثاق

به نیروی همراهی آن رفیق

نمودند ادراک بیت العتیق

در آن مشعر النور بیت الشرف

که طوبی لِمَن طافَها وَاعتَکف

پدید آمد آن یار ناسازگار

بسی پوزش او را، بسی شرمسار

قد تیر آن نوجوان چون کمان

بجا مانده از وی پی و استخوان

شده آشکار و نهانش بدل

دگرگونه در شکل و خوی و عمل

نه گرمی، نه تندی، نه شور و شری

ز آتش بجا مانده خاکستری

تنش نغمهٔ عاجزی می سرود

سرش خاک ره، دیده زاینده رود

اگر گربه ای کوش او می کشید

به از موش، همراه او می دوید

چو دیدم چنانش، مرا گفت دل

که غم می تواند شدن، غم گسل

بد و نیک آنجا که وضع حقند

به کاری، درین پردهٔ ازرقند

بسا قفل سربستهٔ اختر است

که مفتاح آن، رُمح غارتگر است

چو رهبر به حالت نمی داشت سود

همین راهزن، خضر راه تو بود

لب عارفان بود عاجز بیان

تو را کرد تلقین زبان سنان

علاجت نمی کرد غمخوارگی

تو را چاره شد، عجز و بیچارگی

من این نکته دارم ره آورد را

که درد است گاهی دوا، درد را

حزین از هواهای ناسازگار

چه می جوشی از سرکهٔ روزگار؟

که این سرکه، درمان صفرای توست

مَنِه سرکه نامش که صهبای توست

دم عیسوی دان حیا و دبور

ازین خاکدان چشم بد باد دور