به پشتش درآمد برون شد ز ناف

دلیری چنان کشته شد بر گزاف

بزد هر دو را خنجر دل شکاف

بدریدشان از گلو تا به ناف

به دستان چکاوک شکافه شکاف

سرایان ز گل ساری و زند واف

گر از خواسته نام جویی و لاف

بخور بی نکوهش بده بی گزاف

کرا نازمودی گه نام و لاف

نشاید شمردنش خوار از گزاف

از آهو همه بیشه بیش از گزاف

از آن آب کافورش آمد ز ناف

بدان گه که آراست خواهی مصاف 

منی بفکن از سر گه نام و لاف

بدو گفت شاهت گه نام و لاف

که باشد که راند زبان بر گزاف

نریمان بخندید و گفت از گزاف

چه شوری هنر باید اینجا نه لاف

به دشنه یکی گشته سینه شکاف

به خشت آن دگر باز دریده ناف

یلان را به منقار درنده ناف

سران را به چنگال تارک شکاف

برآنگونه زد نعره ی کوه کاف

که سیمرغ بگریخت از کوه قاف

کمربند زنجیر زد بر غلاف

ببست و گره زد ابر روی ناف

ز نیروی بازوی خاراشکاف

شکاف افکنم در دل کوه قاف

جهان شد ز پولاد چون کوه قاف

تبیره به دلش اندر افتاد کاف

بیفتادم از ناگهان بی گزاف

به یک پاره تخته سوی کوه قاف

شب از بیم شمشیر خون در مصاف

بدرید شعر سیه تا به ناف

کجات آن همه مردی و کام و لاف

بدادی سر خویشتن از گزاف

بزد بر زمین خویش را همچو قاف

بدرید جامه زبر تا به ناف

دگر بر در نیمروز از معاف

گرفت ورها کرد بی کبرولاف