طلسمی که بستم تو دانی گشاد

چو دیدی ز کردار ما دار یاد

گذشتی ازو گر بُدی پاکزاد

بماندی میانش ار بُدی بد نژاد

زره سوی ایوان کشیدند شاد

همه رنج‌ها پهلوان کرد یاد

که ره سوی این رز شما را که داد

کدام ابله غرچه این در گشاد

سرای و همه چیز آن بد نژاد

ستد مر جهان پهلوان را بداد

به نامه ز گرد سپهبد نژاد

بسی کرد خشنودی و مهر یاد

پدرش از بنه هیچکس را نداد

که بی او نبودی یکی روز شاد

بر مردم کاروان رفت شاد

جدا کالای هر کسی باز داد

ندانمش گفت از هنر وز نژاد

ولیکن چنان کس ز مادر نزاد

تو مردی یک اسپه نهفته نژاد

به تو چون دهد چون بدیشان نداد

بدو گفت گرد سپهبد نژاد

مرا باب نامم کمان کش نهاد

ز مردان به فرزند گیرند یاد

زن از شوی و مردان ز فرزند شاد

زبان مرد بازارگان برگشاد

همه داستان پیش شه کرد یاد

دگر هرکرا بد سزا هدیه داد

به نامه بسی پوزش آورد یاد

همه بومش از ریگ دارد نهاد

همی خواهد آکندن از ریگ باد

ز بس خشم و کین کرد سوگند یاد

که بدهم من امشب بدین جنگ داد

زد اسپ از میان شاه کابل چو باد

سوی لشکر زابل آواز داد

همی هر یک از پر طاووس باد

زدش هر زمان و آفرین کرد یاد

نه از جفتش آمد نه از گنج یاد

گریزان سوی مولتان سر نهاد

سپهبد گرفت از پدر پند یاد

وز آنجا سوی سیستان رفت شاد