به چرخ و زمین کرد سوگند یاد

که امروز بدهم درین جنگ داد

همیدونش بر دوش زنگی نهاد

نهانی برفتند هر دو چو باد

گرفتند هر دو به هم باده یاد

مهان را بخواندند و بودند شاد

همان گاه زنگی زمین بوسه داد

به گرشاسب بر آفرین کرد یاد

از آن پس بهو چون به بند اوفتاد

سپهدار و مهراج گشتند شاد

سرانشان به لشکر گه آورد شاد

به بزم اندرون پیش گردان نهاد

ز کشتی شد آن آب ژرف از نهاد

چو دشتی در آن کوه تازان ز باد

ز مینو چو آدم برین کُه فتاد

همی بود با درد و با سرد باد

ز گرمی دَرِ خشکی اندر گشاد

ز سردی که برخواست ترّی بزاد

مرین گوهران راچو جنبش فتاد

ز دو پهلوی چرخ برخاست باد

هوا هست ارمیده باد از نهاد

چو جنبد هوا نام گرددش باد

هم از گفت ایشان چنینست یاد

که گیتی چنان کآینست از نهاد

چهار اژدها آن که کردی تو یاد

همین آتش و خاک و آبست و باد

از آن مرغ هر کس چنین کرد یاد

که چون آشیان کرد و خایه نهاد

چو سه روز بگذشت و شد راست باد

به کشتی نشستند و رفتند شاد

سپه پاک و مهراج گشتند شاد

بر او هر کسی آفرین کرد یاد

چو خور بر کشد تیغ هر بامداد

زند بانگی آن بت کشد سردباد

چو بیند کش اندر قفا ره گشاد

درآید ربایدش ازو همچو باد

از آن خورد و مر هر کسی را بداد

یکی کاخ را ز آن سپس در گشاد

تو گفتی کنون کرده اند از نهاد

نه نم دیده زابر و نه گردی زباد