ز گرمی همی سوخت تن در سلاح

نبد روز پیکار و گاه مزاح

دلیران ببستند قلب جناح

تو گفتی که پوشیده گیتی سلاح

چو مرغ از پی کوچ برکش جناح

مشو مست راح اندرین مستراح

الانی ز پس ایسوی بر جناح

سر انداختن کرده بر خود مباح

کسی را که دیدی غذا کشته راح

نبینی ازو بیش خیر و فلاح

ز خمّاره بستد یکی کوزه راح

نهان کرد در زیر جامه صلاح

یکی گفت صبح مشیبت دمید

تو در خواب غفلت زهی بی فلاح

بدو گفتم آخر ندانسته ئی

که خوشتر بود خواب وقت صباح

شلوار هم گشته پنهان سلاح

بداند کسی کوست اهل مزاح

نخواهم ز تو شغل اهل صلاح

کزان گرددم حور و جنت مباح

نیاورده روی دل اندر صلاح

ز تو قصد اصلاح نبود مباح

که رندان آزاده را در نکاح

نباشد به جز دختر رز مباح

به هم هر دو را بست عقد نکاح

وز آن گنجشان کرد خوردن مباح

بده ساقی آن خصم زهد و صلاح

طلعت الثریا وکادالصباح

مراد آنکه ی شاه بر ذوالجناح

مراین آب خوردن نباشد مباح

بیا ساقیا ساز عیش افتتاح

نما بکر رز را به شادی نکاح!