لاله از خون دیده آغشته

متحیر بماند و سرگشته

فرش مشتی گرسنه بنوشته

چاکرش زان یکی دوتا گشته

عقل در آب رویش آغشته

سهو در گِرد دینش ناگشته

وآن گزین همه جهان کشته

در گِل و خون تنش بیاغشته

چون نشیند عوان به خر پشته

چه تو در پیش او چه خر کشته

خونی از جوش منعقد گشته

پرنیانی به خون در آغشته

ای به زیر هزار خر بنده

پشت خم کرده همچو خر پشته

صد هنرمند را ز گرسنگی

گوز گند و دروغ تو کشته

ای ترش کرده روی چون تتماج

[...]

از حدود وجود گم گشته

وز عقول و نفوس بگذشته

همه عالم زبون او گشته

هرکه از او سر‌کشید شد کشته

خنک او را که یافت سر رشته

پر شد انبارهاش ناکشته

همه بر هیچ مضطرب گشته

همه در شوره دانه ‌ ها کشته

آب و خاکش به عشق بسرشته

بیت بیتش به رمز بنوشته

میدوم در پی تو سرگشته

تا به پایان برم سر رشته

باغهایی به دست خود کشته

بر زمینی ز عنبر آغشته

تیغ او بس که خلق را کشته

شده از کشته گرد او پشته

عمری از فکر خویش را کشته

بسته بر هم ز شعر یک پشته

همه در نفس، مرتسخ گشته

به دو صد مار و مور آغشته

شد به وزر و وبال آغشته

هم به بخل و خری مثل گشته

صحن‌مسجد، به‌خون‌شد آغشته

نیمه‌ای خسته نیمه‌ای کشته