هرکجا عارفی است در همه فرش

هست چون فرش زیر نعلش عرش

یار مار است چون زنی تو درش

مار یار است چون رمی ز برش

تن ابرص از او چو سایهٔ فرش

چشم اکمه ازو چو پایهٔ عرش

حلق خلق از برای طوق فرش

خلق خلق نسیم خاک درش

جبرئیل آمده ز سدره برش

بوده سوگند صعب حق به سرش

صدق او نقشبند زیب و فرش

درد او هرهم دل و جگرش

نه به هنگام کودکی پدرش

برد نزدیک صاحب خبرش

چرخ پیری و خاک ره گذرش

عقل زالی و عاشق نظرش

مشرب عِرق و منهل جگرش

بود از حوض جدّش و پدرش

همّت او ورای قمّهٔ عرش

نام او گستریده در همه فرش

جان جانست نور بر قمرش

نور عقلست لعل پر شکرش

هم سلامت بود مرا ز شرش

هم به خود نبود از بطر نظرش

ملکان را ز بهر زیب و فرش

بوسه جایی شدست ره گذرش

برکشد عکس تیغ سینه درش

دلق کیمخت کرگدن ز سرش

پست بالاست پیش عزّش عرش

تنگ پهناست پیش فرّش فرش

گردد آنگه که چرخ گردد فرش

باشد آنگه که فرش جوید عرش

عیسی جان مرده خاک درش

ملک‌الموت قهر زنده فرش

تازه‌تر کن فرشتگان را فرش

خیمه زن بر سریر پایهٔ عرش

رشته یکتا‌ست ترسم از خطر‌ش

خاصه ز اندازه برده‌ام گهر‌ش

گشت نعمان و منذر از هنر‌ش

این به شفقت برادر آن پدرش