دل منه با زنان از آنکه زنان

مرد را کوزهٔ فقع سازند

تا بود پر زنند بوسه بر آن

چون تهی شد ز دست بندازند

خاکیان جان نثار او سازند

قدسیان خرقه‌ها در اندازند

چون به باغ خدای بگرازند

هرچه تلقین بود بیندازند

قوت عیسی چو ز آسمان سازند

هم بدانجاش خانه پردازند

زادگان چون رحم بپردازند

سفر مرگ خویش را سازند

دختران چون فسانه پردازند

دوک ریسند و لعبتک بازند

دوستان گنج‌خانهٔ رازند

رنج‌بردار و گنج پردازند

لیک اگر یورتگه ز عزّ سازند

هم ازو خرگهیت پردازند

لیک گه عزّ و گاه ذُل سازند

کار و بارت همه براندازند

صوفیانی که کاسه پردازند

چشم تحقیق را همه گازند

صفدرانی که محرم رازند

سوی خصم تو ناوک اندازند

همه رعنای و سر تهی تازند

کور زشت و کر خرآوازند

با توانگر به نرخ در سازند

بی‌درم را دهند و بنوازند

ترسم این پرده چون براندازند

با غلط خواندگان غلط بازند

راست خوانی کنند و کج بازند

دست گیرند و در چه اندازند

بینی ار پرده را براندازند

که‌ابلهان عشق با چه می‌بازند‌!

بر زنان دل منه از آنکه زنان

مرد را کوزه فقع سازند

تا بود پر زنند بوسه بر او

چون تهی شد ز دست بندازند

عاشقان را به لطف بنوازند

دلبران، بعد از آنکه اندازند

پوستین را برای دی سازند

چونکه آید بهار اندازند

لعبتان نبات بگرازند

وز سموم تموز بگدازند