نکنم خواجه را به شعر هجا

لیک برخوانم آیتی ز نبی

ان قارون کان من موسی

خواجه آنست کاید از پی فی

ای به تدبیر قطب آن گردون

که ز تقدیر ساختست جدی

وی ز تشویر خاطرت خورشید

غوطها خورده در تموج خوی

هرچه مکنون خطهٔ اشیاست

[...]

به خدایی که بازگشت بدوست

که مرا بازگشت نیست به می

مگر از بهر حفظ قوت و بس

فارغ از چنگ و نای و بربط و نی

نکنم خدمت و نگویم شعر

[...]

پای ازین منزل خراب و هوان

بر زمین هوی کشیم همی

وز فضای قضا زمام مراد

کس نداند کجا کشیم همی

دل ما تنگ شد ز خانه تنگ

رخت سوی فضا کشیم همی

هر که در زاد وبوم بندد دل

آن کشد او که ما کشیم همی

وز پی بخششِ تو هم معنی

خالد و فضل و جعفر و یحیی

لذّت و شادیِ صباحیِ نی؟

جرعه ای باده در صراحی می

نه بتلخی چو عیش من عیشی

نه بظلمت چو روز من قاری

گر توی پس مکش زما رگ و پی

ور خدایست شرم دار از وی

گشتم از هجر او نزار چو نی

وعده وصل او ندانم کی

او بت دلبرست و نیست مرا

هیچ کاری به جز پرستش وی

ای بهاری که بی هوای بهار

[...]

از صفاهان شنیده‌ام تا ری

خانه بر خانه شد تنیده چو نِی

شاه چون خورد ساغری دو سه می

از گل جبهتش برآمد خوَی

عشق می‌باختم ببوس و به می

به دلی و هزار جان با وی

چندگاه این چنین برود و به می

هر شبم عیش بود پی در پی

میهمان کردمش به میوه و می

میهمانی سزای خدمت وی

ای ظفر موکب تو را بر پی

دو جهان پیش همتت لا شی

در صف بندگان تو مریخ

روز رزم از شمار بسمل و فی

بر تن خصم بسته راه مسام

[...]

ای ز آثار گرد موکب تو

غصه ها خورده مشک تاتاری

رام کردی سپهر سرکش را

تا چنان شد که از نگونسازی

می بلنگد ز بار من بنگر

[...]

آخر ای بی حفاظ بی معنی

هیچ حاصل نداشت آن دعوی