تیغ او بر عدوست رستاخیز

شیر شمشیر او بدید گریز

مردشان پیش مرگ نقش‌انگیز

اسبشان خامه گوش و رنگ آمیز

اسب و مرد از نهیب راه گریز

خشک مانده چو صورت شبدیز

به جدل در حدیث شه ماویز

تیغ تو کند به که خسرو تیز

سیم را چون خدای کرد عزیز

پس تو لابد عزیز دارش نیز

کرده از نکته‌های عقل‌انگیز

طبع یاران و چشم خاطر تیز

ریششان سال و مه ببردن چیز

از شره مانده بر گذر گه تیز

آمد از چنگشان ز سبلت حیز

در تظلم میان درکهٔ تیز

به یکی باد خوش شود ناچیز

صورت مرد دارد و تن حیز

نشناسد ز هیچ مرد گریز

نکند خود ز مرد و زن پرهیز

جامه بر تن درد همی به ستیز

مانده در انتظار مال و جهیز

تا ز تخییلهای شورانگیز

چند پیچد به روز رستاخیز

همه هستند صورت شبدیز

زین چنین جاهلان دلا بگریز

کان چو طبع خلاف شورانگیز

وان چو دست بهار رنگ‌آمیز

گر تو پرسی ز حدّ طب که چه چیز

چون توان کرد اندر آن تمییز

نیست در کارشان بسی تمییز

خیز و بر ریش آن منجم تیز

یعنی ار جدّ اوست جان آویز

هزلش از سحر شد روان آمیز

پیر با چیز نیست خواجه عزیز

پیر بی‌چیز را که داشت به چیز

نرگسم وعده کرد و داد پیاز

شکرم وعده کرد و داد مویز

عوض در بمن نمود شبه

بدل زر بمن رسید پشیز

نیست انبان بی سر و پایان

[...]

من خود از روزگارِ رنگ آمیز

هستم اندر میانِ رستاخیز