تا دهد آن ساده زنخ را فریب

داده بمژگان زنم دیده زیب

آنکه بیدار نی نیافت نصیب

آنکه بیمار نی نخواست طبیب

راه مدین نرفته پیش شعیب

چند گردی به گردِ پردهٔ غیب

آدمی را مدار خوار که عیب

جوهری شد میان رستهٔ غیب

مردکز عیب خویش بیخبرست

هنر دیگران شمارد عیب

جام بیچارگان چرا شکند

آنکه مینای می نهد در جیب

ایدو زلفت سپاه بی ترتیب

وی دو مژگانت فوج بی سر تیب

بکش و جور کن که گفته عرب

در مثل ضربه الحبیب زبیب

نوبهار رخ تو را مرساد

[...]

پهلوان چون شنید این ترتیب

خاست از جای و کرد رو به طبیب

گاه رفتن چو بود رو بنشیب

بسهولت شدند و بی آسیب

رقم قتل ما به دست حبیب

چون مخالف نداشت شد تصویب

خامشی به ز مجلسی که در آن

نیست یک تن سخن‌شناس و لبیب

خویشتن را میان خیل خران

[...]

زن کس را هم ای پسر مفریب

ورت بفریفت زن‌، ازو بشکیب

فاش گردد چو شد زمان حسیب

کز من و اوکه خورده است فریب‌!

زان که یزدان در اولین ترکیب

ریخت طرح تناسب و ترتیب

سخنان قشنگ ساده‌فریب

برد از آن‌ ساده‌لوح صبر و شکیب

بنهاده به خویش بی‌ترتیب

لقب خانواده‌های نجیب

تو نه زر داری و نه زیور و زیب

نه سخن‌آفرینی و نه ادیب