شور و شر در دیار کفرافکند

شاخ بدعت زبیخ و بن برکند

عالمست او به هرچه کرد و کند

تو ندانی بدانت درد کند

چون زمین پر بزه شود فلکند

چون جهان بی‌مزه شود نمکند

تا ترا عقل دوربین چکند

خویشتن را به تو جز این چه کند

مرد خوی بدِ زنان چه کند

پنبه و دوک و دوکدان چکند

آدمی در زمین چو بپراکند

ماهی از مهر مرغ دل برکند

ظالمان را ز مملکت برکند

فتنه در خاندان ظلم افکند

به خدایی که دست قدرت او

ناوک مجری قدر فکند

دست قهرش مگر ز وعد و وعید

جوز در مغز معصیت شکند

کز ملافات مردک جاهل

[...]

رغبت کام چون فزون فکند

دل تقاضای کام چون نکند؟

هفت سال از جهان خراج افکند

بیخ هفتاد ساله غم برکند

گه در ابروی هند چین فکند

گه به هندی سپاه چین شکند

طمع اندر کس دگر نکند

مهر باقی ز دل برون فکند

او زیان را به دیگران افکند

لاجرم بهر خویش چاهی کند

جان و دل را ز آب و گل برکند

خویش را در جهان جان افکند

با کسانی نشست و خاست کند

که بیاری آن گروه کند

عارف کردگار زر چکند؟

ولی‌الله بار و خر چه کند؟

فی المثل هر که خوشه ای شکند

پر کاهی ز خرمنی بکند

رخنه در حصن کفر و کین افکند

دل ز دنیا و دَر ز خیبر کند

هرچه ادراک آن حواس کند

روح از آن شربتی به کان کند

که به اندک فشار می‌شکند

پیش سختی مقاومت نکند