عقل و جان را به حکم من نسپرد

سوی رای و هوای خویشم برد

خضر آتش به باد سینه سپرد

آب حیوان ز خاکپای تو برد

حفظ او تا جناب شرع سپرد

دیو نسیان ازو جنابت برد

به پرستندگان خویش سپرد

تا برندش چنانکه باید برد

گنجی آماده کرد و برگ سپرد

تا برد رنج اگر تواند برد

شد ملیخا و تن به خاک سپرد

جان به جایی که لایق آمد برد

دو سبک روح را به هم بسپرد

خویشتن زان میان گرانی برد

خیر یکباره دل بدو بسپرد

از وی آن جان که باز یافت نبرد

وانگه او را به محرمی بسپرد

تا به خلوت سرای دختر برد

به تو یزدان ودیعتی بسپرد

چونکه وقت آمد آن ودیعت برد

در زمان نیست گشت و جان بسپرد

رخت را سوی ملک جانان برد

بی تن و جان ره خدا سپرد

بی پر و بال بر سما بپرد

ابداً مرغ عقل اگر پرد

ره به خلوتسرای او نبرد

گفت راهی که حق شناس سپرد

پی به مقصود خویش ازان ره برد

ابلهی رخت خود به خواب سپرد

رختش از تن کشید و دزد ببرد

وان که ره دور ازان نشانه سپرد

گم شد و ره به گنجخانه نبرد

برد با محرمان شاه سپرد

محرمی رفت و نزد شاهش برد

دل به نومیدیم عنان چو سپرد

نالة من خبر به یاران برد