خانه‌ای هفت و هشت با او خویش

او توانگر بد آن دگر درویش

تا بدان جرم از جنایت خویش

باغ را بستد از من درویش

پیش شه به ز ماست یک مویش

ای عجب شه چه دید در رویش

دعوتش کرد سوی خانۀ خویش

گفت بشنو شها از این درویش

هر یکی قدر وسع و طاقت خویش

از امیر و توانگر و درویش

می‌برد زو توانگر و درویش

هر یکی روزییی موافق خویش

حلیه ‌ اش را نویس در دل خویش

تا کنی شرح نقش آن درویش

قد و خد و دو چشم و ابرویش

بود شیرین و خوب چون خویش

هرکجا رو کنی بود رویش

همه عالم پراست از بویش

خاک لشکر شکن ز بازویش

که ز دست خداست نیرویش

خردهٔ نان به عاجز و درویش

برساند هم از نصیبهٔ خویش

چون درآمد ز خواب خوش درویش

دید محکم گرفته دامن خویش

گر توانگر بوی و گر درویش

نخوری جز که قدر روزی خویش

نکهت عنبرست یا بویش

مشک تاتار یا که گیسویش

آنکه محراب جان دلها گشت

چیست گویی دو طاق ابرویش

بر رخ همچو ماه او دل من

[...]

یا دو حلقه ز عنبرین مویش

آشکار از دو جانب رویش

برد قصاب وار کف سویش

دید هنجار پشت و پهلویش

از قضا چند روزی آن درویش

بر خلاف طریق و عادت خویش

چون بسی بی‌قرار شد درویش

گفت به ز بی‌قراری خویش

از خجالت هلاک شد درویش

گفت راضی شدم به مردن خویش

خواند همزاد را به خدمت خویش

که چه می‌گفت با تو آن درویش؟