سوی آن کفر زشت و دین نیکوست

که ز دین نقش بیند از خر پوست

ای بسا شیر کان ترا آهوست

وی بسا درد کان ترا داروست

بد و نیک تو بر تو بوتهٔ اوست

تا بدانی که دشمنی یا دوست

چیست به زین که نزد دشمن و دوست

بوته و کوره و ترازو اوست

علیی کو کشد ز دشمن پوست

با چنین دشمنی نباشد دوست

هرکه تن دشمنست و یزدان دوست

داند الرّاسخون فی‌العلم اوست

با علی کی بود مخنّ دوست

کی زُبیر عوام بابت اوست

جانب هرکه با علی نه نکوست

هرکه گو باش من ندارم دوست

نامهٔ دوست حاکی دل اوست

دوست را چیست به ز نامهٔ دوست

رویشان چون پیاز لعل نکوست

چون نکو بنگری بود همه پوست

عقل سلطان قادر خوش خوست

آنکه سایهٔ خداش گویند اوست

مرد معنی سخن ندارد دوست

زانکه بودست مغزها را پوست

علم در مغزت و عمل در پوست

همچو نور چراغ و روغن اوست

به هوا او ترا تو او را دوست

بت‌پرستی تو بت‌پرستی اوست

صورت عشق پوست باشد پوست

عشق بی عین و شین و قاف نکوست

تو مشو غرّه بر نکویی پوست

که خَلق‌پوش مرد خُلق نکوست

مغز تا نازکست پوست نکوست

چون قوی شد حجاب گردد پوست

روی نیکو به قدر خود بدخوست

زان خرد خوب را ندارد دوست

گلخنی را کشیده اندر پوست

تو گهش جان لقب کنی گه دوست

بتوان دید از لطیفی کوست

استخوان در تنش چو خون از پوست