عقل کل مر ترا رهاند زود

از قرینی دیو و آتش و دود

عقل دانست خوی بخل از جود

عقل بشناخت بوی بید از عود

بی‌خرد را ز خود نباشد سود

بود او آتش است و سودش دود

جاهل از جاه و مال جوید سود

مزد آجل به عاجل آرد زود

یکی از رهگذر درآمد زود

بیش از آن زد که آن گره زده بود

نیست در عشق حظّ خود موجود

عاشقان را چکار با مقصود

مرغ دولت چو خانگی نبود

زاغ هرجای بودنی برود

زحل از اوج خویش رخ بنمود

همچو گویی ز نقره زر اندود

دلبری کو دل و روان بربود

چون به کافور مُشک می‌اندود

روی چون آفتاب نور اندود

جامه چون جامهٔ سپهر کبود

دست برداشت مرد دینی زود

بود یزدان ز فعل او خشنود

اندر آن صف که زور دارد سود

مرد را مرغ دل نباید بود

ترسم این غفلت از همه مقصود

باز دارد ترا گه موعود

بولهب از زمین یثرب بود

لیک قد قامت الصلا نشنود

نوح را عمر جمله ده صد بود

حرص و امید او بر آن آسود

تا بگوید ز گرِیهٔ داود

ناله و آب چشم و طول سجود

پس بدان تا هوا شود خشنود

عذر می نه که عقلم این فرمود

پایت از باد مانده خاک اندود

دست هریک ز جانت خون آلود

زانکه این چرخ تیز گرد کبود

هرکه را تیغ کند خود بنمود

هرکجا داغ بایدت فرمود

چون تو مرهم نهی ندارد سود