از درونت پلنگ و موش بهم

تو همی خسبی اینت جهل و ستم

در درون تو خصم با تو بهم

لفظ مهتر که یجری مجری الدم

اندرین عالم و در آن عالم

هرکرا پای پیش‌رفتن کم

می‌کشندت به خود به دام و به دم

پاسبانان گنبد اعظم

دست دیوان گشاده خاتم جم

خواب شه بسته شب به سحر و به دم

زین جهان همه سراسر غم

دلم از دل گرفت و از جان هم

مهمهش با مهابت ارقم

چون دم ابیض و دل بلعم

هر گدایی که بینی از کم کم

پادشاهیست با خیول و علم

باش همچو چراغ در ماتم

مرگ با دلق و سوک هر سه بهم

خلقتت هست خلقت آدم

لیک معنی آدمی مبهم

زآنکه سلطان عادل اعظم

ملک و دین را چو کرد با هم ضم

گرزها ابرهای مرجان نم

نیزه‌ها اژدهای آتش‌دم

آن فکندن به چاه بهر الم

وآن بها کردنش به هژده درم

از شهان مر وراست در عالم

ملک میراث و ملک تیغ به هم

شنوا کرد گوش جذر اصم

از صلیل و صریر تیغ و قلم

گوی‌زن بادپای آهن‌سم

از سران سران به پای و به دم

گویی اهل وجود و اهل عدم

هست در تیغ شاه هر دو به هم

زخم گرزش نمود در یک دم

کشته و گور کرده هر دو به هم

جور چون دور چرخ دم در دم

کار چون زلف یار خم در خم

روی صحرا چو نیزه خورده اجم

آب دریا ز خون چو آب بقم