نیستانی که بر درِ هستند

نه کمر بر درش کنون بستند

نیستانی که بر درش هستند

نه کمر بر درش کنون بستند

راه آبِ فرات بربستند

دل او زان عنا و غم خستند

گرشان بعد امر بپرستند

این دو گوهر سزای آن هستند

حکما بار جمله بربستند

همه رفتند و زین هوس رستند

عامه دل در هوای جان بستند

زانکه از دست جهل سرمستند

چون بدین بارگاه پیوستند

از غریبی و غبن و غم رستند

هرکه در دولت تو پیوستند

از غریبی و غبن و غم رستند

جنگ جستند ارنه بس جستند

که چو شه تره بر گذر رستند

سرورا از می سخاوت تو

عالمی شاد و خرم و مستند

هرکه هستند در نشیمن خاک

همه بر بوی جود تو هستند

بنده با شاهدی و مطربکی

[...]

پادشاهان که در جهان هستند

هر یک ابری به دست بر بستند

در چنین دور که‌اهلِ دین پستند

یوسفان گرگ و زاهدان مستند

اوستادان کار می‌جستند

جای آن کارگاه می‌شستند

چون یکایک به شاه پیوستند

گرد بر گرد شاه صف بستند

باز فرمود تا مرا جستند

نامم از لوح غایبان شستند

مطربان پرده را نوا بستند

پرده‌داران به کار بنشستند

باز دیوانم از رسن رستند

من دیوانه را رسن بستند

اهل خانه ز رنج دل رستند

دل گشادند و روی بربستند

خار بردند و رخنه را بستند

وز شبیخونِ رهزنان رستند

شسته‌رویان چو روی گل شستند

چون سمن بر پرند گل رستند