آن بود طایع این همیشه کره

این پر از رنج و آن ز ذوق شره

عالمی را چو خورد یک ذره

پس حقیرش مبین مشو غره

از یم او اگر خورم قطره

وز خور او اگر برم ذره

دو سه درویش رفته در دره

پی گوساله و بز و بره

با تو گویا زبان هر ذره

که: به دنیا چنین مشو غره

تا ز خشمش بجاست یک ذره

نتوان شد به عدل خود غره

زده سه پنج و چار و سه دو کره

کرده هر هفت و هشت و نه دوره

بسته از کبر و غل و بخل و شره

بر تن و جان خود هزار گره

گرد خانه کتابهای سره

از خری همچو خشت کرده خره

ور زراعت کند به دشت و دره

یا به ده یا به شهر و باغ و تره

صرف کردی همه حیات سره

در قراآت سبعه و عشره

دانه ای را که خورد ازان شجره

شد وجود من و تواش ثمره

غضب آمد خراشگر چو اره

اره است آن بلی ولی دو سره

نه بر ابروی آن گروه گره

نه پر آژنگ رویشان چو زره

محک نقد حال قلب و سره

حال خوان صحیفهٔ بشره

سین او بر سر ستم اره

به مسمای او جهان غره

گرد خانه، کتابهای سره

از خری، همچو خشت کرده خره

پیش جمعی ز دوستان سره

همه نخل حیات را ثمره

بود «‌تیمورتاش» یک مره

دیدنش کردم اندر این حجره