تا ترا روزگار چون گوید

لقمه در معده‌ات برآشوبد

حبه‌ای نزد تست کوه اُحد

سیم باید که باشدت لابد

ور نباشد خدا و دین باشد

دیو دنیی چنینت فرماید

تا به اینجاش کس جگر نخورد

تا بدانجای حسرتی نبود

مرد نادان چو دید حالت بد

گفت یارب چه حالتست این خود

گفت دین هست نیک و دنیا رد

نیک ازو خواهم و ز تو بد بد

گفت آوخ که بر من این ده صد

بود بر من ز روزکی ده بد

باز وقت وفا ز نیک و ز بد

نه خرد گردد و نه مهر خرد

با بد و نیک وقت داد و ستد

نکند هیچ نیک هرگز بد

چون تو تنها بوی ز نیک و ز بد

کم ز تیزی بود نیاری زد

گر شود والعیاذ باللّٰه بد

تا چه بینی ازو به جان و خرد

کاین دو روزه حیات نزد خرد

چه خوش‌و ناخوش‌و چه نیک و چه بد

قوت خودبینی از کفایت خود

اعتقادت بدست و دینت بد

با خردمند ساز داد و ستد

که قوی‌تر شود خرد ز خرد

اندرین رَسته بهر رَستن خود

آن فروش ای پسر که کس نخرد

دوم آنک ار کسی ازو خواهد

ماحضر بدهدش که می‌شاید

ساز تجهیز او ز نیک و ز بد

هیچ‌گونه معدّ نباشد خود

بود آزاد از آنچه بگریزد

وآنچه بدهند خلق نپذیرد

کرده یکسان به جد و حشمت خود

صفحهٔ تیغ و صفحهٔ کاغذ

هرچه از جان دشمنش کاهد

همه در جان شه بیفزاید