وتر و قدوس و واحد است و صمد

وصف‌ او لم یلد ولم یولد

ای صفات مقدس تو صمد

وی منزه زشبه و جفت و ولد

قدم از فکر ساختم با ‌خود

بوکه بینم مگر به چشم خرد

تو اگر نیک نیکی اربدبد

بدونیک تو باتو باشد خود

حاصل جمله دولت سرمد

مایهٔ عمرشان بقای ابد

از برون و درون مردم بد

صورت آدم است و سیرت دد

بود او محرم حصور ابد

در نیاید به تنگنای لحد

آن یکی رجل گفته آن یک ید

بیهده گفته‌ها ببرده ز حد

آن سرای بقا تراست مُعد

یوم بگذار و جان کن از پی غَد

زشت و نیکو به نزد اهل خرد

سخت نیک است از او نیاید بد

چون تو گه نیک باشی و گه بد

ترست از خود بود امید به خود

نزد آنکس که دید جوهر خود

چه قبول و چه رد چه نیک و چه بد

تنقیت کردن نفوس از بد

تقویت دادن روان به خرد

بود پیری به بصره در زاهد

که نبود آن زمان چنو عابد

گفت للّه درّک ای زاهد

بارک الله عمرک ای عابد

چکنی جنّت و نعیم ابد

کرده عقبی ز بهر دنیا رد

همه را باز خود رساند به خود

کایچ یک را ازو نیامد بُد

غضب و خشم و کین و حقد و حسد

نیست اندر صفات فرد اَحد

تا فروشد به جای جان و خرد

صورت خوب را به هشدهٔ بد

پس دگرباره بوته‌ای سازد

تا درو غِشّ و خشم بگذارد