کاف و نون نیست جز نبشتهٔ ما

چیست کُن سرعت نفوذ قضا

خفته‌اند آدمی ز حرص و غلو

مرگ چون رخ نمود فانتَبهوا

رَسته باشد همیشه در صحرا

مرد کوهی ز نکبتِ نکبا

درزی آنکس که رنجها و بلا

همه بر دست او شود زیبا

سیّد و سرفراز آلِ عبا

یافت تشریف سورة هل اتی

یافت در خانه صاعی از خرما

دقل و خشک گشته تا بنوا

من به دست آوریدم این بالا

تا شوم ایمن از بدِ دنیا

در کنارش نه آن زمان کاکا

تا شود راضی و مکنش جفا

در نمازش نه آن زمان کانجا

تا شود سرخ چهره‌اش چو لکا

گاه بارِ جهود و گه ترسا

می‌کشد در عنا و رنج و بلا

با قضا مر ترا چو نیست رضا

نشناسی خدای را به خدا

بند او دار بر همه اعضا

تا نگردی ز بند خیره جدا

هرکرا خسته کرد تیرِ قضا

نپذیرد ورا جریحه دوا

نرهی ای فضولی رعنا

جز به بی‌دست و پایی از دریا

خویشتن را به آب ده که ز ما

نشود علم آشنا دریا

گشته از منجنیق حکم رها

گرد گردان چو گوی گردِ هوا

به شقاوت چو رشد کرد رها

از سعادت به غی بماند جدا

لب و دندان او به منع و عطا

بوده دندانهٔ کلید سخا

قوّت جان قافیه قل هو

مرهم عقل میم ماترکوا

مشتری جانش را سپرده عطا

صدق و عدل و صلاح و دین و وفا